मी आणि सावरकर प्रकरण

नुकताच मी वैयक्तिक कामासाठी अमेरिकेत गेलो होतो. २९ मे रोजी अमेरिकेहून मी भारतात परतणार होतो. तिथल्या २९ मे रोजी पहाटे साधारण एक वाजता माझ्या मोबाइलवर अक्षरश: टोळधाडीसारखे अनेक फोन कॉल्स येऊ लागले. सुरुवातीला एवढे अज्ञात फोन मला का येताहेत, तेच मला काही समजेना कारण मी झोपेत होतो. दुसऱ्या दिवशी सकाळी सहा तास बसने आणि २० तास विमानाने प्रवास करायचा होता. त्यामुळे थोडी तरी झोप घेणे मला आवश्यक होते. परंतु फोन कॉल्सचे प्रमाण प्रचंड वाढले आणि काही केल्या मला भारतातून येणारे हे फोन झोपू देईनात. शेवटी मी फोन उचलू लागलो. तर प्रचंड प्रमणात शिव्या, असंबद्ध बडबड आणि वेगवेगळ्या धमक्या मिळू लागल्या. नेमका प्रकार काय हे कळायला मला वेळ लागला, कारण पलीकडून बोलणारी माणसे सुसंस्कृत आणि सुसंबद्ध बोलत नव्हती. शेवटी दोन-तीन जणांच्या फोनवरून मल परिस्थितीची कल्पना आली, ती अशी होती की ‘एबीपी माझा’चे संपादक आणि माझे मित्र राजीव खांडेकर ह्यांनी त्यांच्या चॅनेलवर सावरकरांवर काही कार्यक्रम केला होता. त्यामुळे पित्त खवळून शूळ उठलेल्या अनेक स्वयंघोषित सावरकरभक्तांनी माझा खाजगी नंबर राजीव खांडेकरांचा नंबर म्हणून व्हॉट्सअप ग्रूपवर पसरवून टाकला होता. असा एखाद्याचा खाजगी मोबाइल नंबर समाजमाध्यमांवर पसरवणे हा कायद्याने गुन्हा आहे. ते सावरकरांच्या तत्त्वज्ञानात बसते की नाही, याबाबत मी अनभिज्ञ होतो. परंतु मी दुसऱ्या दिवशी बसने विमानतळावर पोहोचेपर्यंत आणि विमानात बसून फोन ऑफ करेपर्यंत मी न केलेल्या आणि मला माहीतही नसलेल्या गोष्टीसाठी मला जवळपास ४५० हून अधिक फोन कॉल्स आले आणि त्यातल्या ६०-७० जणांच्या शिव्या मला खाव्या लागल्या. हा व्हर्च्युअल मॉब लिंचिंगचाच प्रकार होता. यातला प्रत्येक नंबर मी जपून ठेवला आहे. याव्यतिरिक्त व्हॉटसअप आणि मेसेजच्या माध्यमातून स्वयंघोषित सावकरभक्तांनी मला सूचना केल्या, शिव्या घातल्या ते वेगळे. शेवटी मी फेसबुक आणि ट्वीटरच्या माध्यमातून हा नंबर माझा आहे, राजीव खांडेकरांचा नाही असे आवाहन केले तरीही हा प्रकार थांबला नाही. फेसबुक आणि ट्वीटरवर मी आवाहन केल्यानंतर दोन प्रकारच्या सूचना मला भक्तांकडून आल्या. एक म्हणजे हा नंबर जर तुमचा असेल तर राजीव खांडेकरांचा नंबर तुम्ही द्यावा. सूचना क्रमांक दोन म्हणजे एवीतेवी तुम्ही मोदींविरुद्ध लिहित असता, तर पुढेमागे सावरकरांवरही लिहालच. त्यामुळे तुम्ही आधीच शिव्या खाल्ल्या तर त्यात काय गैर आहे? हा सारा भक्तठेवा मी जपून ठेवला आहे. त्याचे नावनंबरसह योग्य ते प्रदर्शन मी पुढे योग्य वेळ आल्यावर करेनच.

खरं तर मी व्यक्तिनिष्ठ किंवा व्यक्तीकेंद्रित लिहित नाही. मग ते मोदी असोत, गांधी असोत किंवा सावरकर; मी कालसुसंगत लिहितो. कारण प्रत्येक काळात व्यक्ती बदलत असते मग ती व्यक्ती छोटी असो किंवा मोठी, नेता असो किंवा लेखक. त्यामुळे मी कोणावरही पूर्वग्रहदूषित बोलत नाही किंवा लिहित नाही. मी कालप्रसंगानुरुप व्यक्ती आणि इतिहासावर लिहितो, बोलतो. त्यामुळे कित्येकदा एखाद्या व्यक्तीवर किंवा प्रसंगावर मी आधी केलेल्या विधानाशी विसंगतही लिहितो आणि आजही ते योग्य आहे असे मला वाटते. माझे सर्वात ताजे मत हा माझा खरा निष्कर्ष असतो.

माझ्या झालेल्या व्हर्च्युअल मॉब लिंचिंगमुळे (तेही खांडेकरांमुळे!) मी परत एकदा सावरकरांबद्दल मोदी सरकारच्या निमित्ताने लिहायचे ठरवले. माझ्या दृष्टीने सावरकरांचे इतिहासात जे स्थान आहे ते काय आहे यापेक्षा आता जो सावरकरांचा उदो उदो चालला आहे त्याबद्दल आधी थोडे समजून घेणे आवश्यक आहे. आताचे देशातील सरकार, आताचे मोदीयुग, भारतीय जनता पक्ष, राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघ ह्यांचा सावरकरांशी अर्थाअर्थी काही संबंध नाही. केवळ हिंदुत्व म्हटलं म्हणजे सावरकर नव्हे. सावरकर हे विज्ञाननिष्ठ हिंदुत्त्ववादी असल्याचा त्यांचाच दावा होता. माझा स्वत:चा हिंदुत्ववाद अशा गोष्टींवर विश्वास नसला, तरी सावरकरांचाही गोमूत्र, गाड्या शेणाने सारवणे, भगवे कपडे घालून मंदिरात पूजा करणे, ढोंगी बुवाबावांना पदावर बसवणे, कोणालाही साधु-साध्वीची उपमा देणे ह्याचा तिटकारा होता. गायीला तर सावरकरांनी कधीच माता मानलं नाही. अंधश्रद्धेने जखडलेल्या भारतीय सनातन धर्माला आणि चातुर्वणाला सावरकरांनी कधीच आपलंसं मानलं नाही. सावरकरांची जेवढी उपेक्षा त्यांच्या हयातीत काँग्रेसने केली त्याहून अधिक उपेक्षा राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाने आणि तत्कालीन जनसंघाने केली. गोमूत्र आणि गोशेणाचे सोहळे सावरकर खपवून घेणार नाहीत, ह्याची कल्पना असल्यामुळे सावरकरांना कायमच राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघाने फायदा होईल एवढेच जवळ केले, बाकी दूरच ठेवले होते. सावरकरांची जीवनविषयक मतं आणि तत्वज्ञान ह्याचा राष्ट्रीय स्वयंसेवक संघ आणि आताचा भाजप ह्यांचा काही संबंध नाही. ह्याची काही उदाहरणे :

सावरकरांचे मराठी भाषेवर प्रेम होते. ते मराठी भाषिक कवी आणि लेखक होते. त्यांनी मराठी भाषाशुद्धीसाठी कायमच प्रयत्न केले आणि त्यातले बरेचसे यशस्वी झाले. याउलट रा.स्व. संघ आताच्या नागपूर, महाराष्ट्रामध्ये जन्माला आला. तेव्हा नागपूर मध्य भारतात येत असे. मातृभाषा मराठी असली, तरी संघाची परंपरा उगीचच हिंदीत बोलायची आहे, जी सावरकरांची कधीच नव्हती. किंबहुना संयुक्त महाराष्ट्राचे आंदोलन जेव्हा चालू होते तेव्हा दिल्लीमध्ये संयुक्त महाराष्ट्रवादींचा, मराठीवाद्यांचा एक मोर्चा गेला होता. त्यात शाहीर अमर शेख, आचार्य अत्रे आघाडीवर होते. त्यांच्या जेवणाची व्यवस्था सावरकरांनी हिंदु महासभेच्या कार्यालयात केली होती. याउलट, गोळवलकर गुरुजींनी गुजरातकेंद्री अशा पंडित नेहरु आणि सरदार पटेल यांच्या आखणीला पाठिंबा दिला होता. सावरकर देव, धर्म मानत नसत. जेवढा संघटनेसाठी धर्माचा उपयोग होतो तेवढाच धर्म त्यांना मान्य होता. गायीला माता मानण्याला तर सावरकरांचा प्रखर विरोध होता. सावरकरांनी सुरुवातीच्या काळात रा. स्व. संघाच्या शाखा प. महाराष्ट्र, दिल्ली, पंजाब आणि इतर ठिकाणी स्थापित होण्यास खूप मदत केली. या बदल्यात रा.स्व.संघाने हिंदु महासभेची यूथ विंग (युवकसेना) म्हणून काम करावे अशी सावरकरांची अपेक्षा होती, जी रा.स्व.संघाने धुडकावून लावली. सावरकरांनी सर्वात प्रथम द्विराष्ट्रवादाचा पुरस्कार केला, ज्याला मोकळेपणाने मान्यता देण्यास भाजप आणि संघ घाबरतो तर सावरकर संघाचे आणि भाजपचे कधी झाले? आज भारतामध्ये किंबहुना संपूर्ण हिंदी पट्ट्यामध्ये हिंदू, हिंदीच्या नावाखाली जातीयवादाने थैमान माजवले आहे. उच्चवर्णीय हिंदू कनिष्ठ वर्गातील जातींचे दमन करून त्यांचे आरक्षण, त्यांचे हक्क आणि त्यांचे जगणे ह्यावर टाच आणू पाहत आहेत. हे सावरकरांना अजिबात मान्य नव्हते. सावरकरांनी हिंदू धर्मातील जातीयवादाला ‘त्यांच्या पद्धतीने कृतीशील विरोध’ केला, ज्याची सुरुवात त्यांनी काळाराम मंदिरापासून केली. ह्याच्याशी संघाचा आणि भाजपचा काही संबंध नाही. किंबहुना ३ मार्च १९४३ साली सावरकरांनी एस. एल. मिश्रा यांना लिहिलेल्या पत्रामध्ये म्हटले आहे की हिंदु महासभेच्या लोकांशी रा.स्व.संघाच्या लोकांचे एवढे तीव्र मतभेद असतील, तर हिंदु महासभेने स्वत:ची युवासेना स्थापन करावी आणि पुढे त्याप्रमाणे हिंदु महासभेने स्वत:ची ‘रामसेना’ स्थापन केली.

उत्तरायुष्यात सावरकरांनी एकाकीपणे एका बाजूला काँग्रेसशी आणि दुसऱ्या बाजूला रा.स्व.संघ आणि जनसंघाशी सातत्याने संघर्ष केला. तो वैचारिक आणि मानसिक पातळीवरही होता. याउलट रा.स्व.संघाने बंदीचे आलेले बालंट काँग्रेसने उठवल्यानंतर सावरकरांना दूर ठेवून काँग्रेसच्या कलाने जात राहणे पसंत केले. आजच्या भाजप पक्षाप्रमाणेच हा संधीसाधूपणा तेव्हाही रा.स्व. संघ आणि जनसंघात होता. याउलट सावरकर हे आपल्या विज्ञाननिष्ठ हिंदू राष्ट्राच्या संकल्पनेसहीत फार एकीकीपणे जगले आणि एकाकीपणे गेले. त्यांच्या हयातीत त्यांच्या उत्तर आयुष्यात त्यांच्यावर काँग्रेसपेक्षा अधिक अन्याय त्यांचे सहोदर असलेल्या रा.स्व.संघ आणि जनसंघानेच केला. रत्नागिरीला राहायला आल्यावर सावरकर गांधींच्या नेतृत्वाखालील काँग्रेसला थेट विरोध करत होते. गांधीहत्येनंतर काँग्रेस सरकार सावरकर व रा.स्व.संघ ह्यांच्या विरोधात जाणे साहजिकच होते. कारण ते एकमेकांचे प्रकट राजकीय विरोधक होते. परंतु त्या काळात रा.स्व.संघ, गोळवलकर गुरुजी आणि जनसंघाने सावरकरांबाबत संधीसाधू, कपटी आणि कृतघ्नपणाची भूमिका बजावलेली आहे, जी रेष आजही भाजप चालवत आहे. ती रेषा कोणती, तर सावरकर म्हणजे सावरकरांचे विज्ञाननिष्ठ तत्वज्ञान बाजूला ठेवून सावरकरांच्या नावाचा उदो उदो करून संख्यात्मक हिंदू गोळा करायचे, त्यांना भक्त बनवायचे, त्यांना विज्ञानविरोधक बनवायचे म्हणजेच त्यांच्या नकळत त्यांना सावरकरविरोधी वागायला लावायचे आणि हाच सावरकरवाद आहे अशी बेमालूम बतावणी समाजात निर्माण करायची आणि त्या बदल्यात सत्तेचे लोणी मटकवायचे.

खरे तर सावरकरांच्या हयातीत आणि मृत्यूनंतर स्वत:ला सावरकरवादी म्हणवणारे लोक खरे सावरकरवादी नव्हते. सावरकरवादी फक्त सावरकर होते, इतके ते एकाकी होते. सावरकर असे एकाकी का झाले, ह्याची चिकित्सा करताना त्यांच्या गुणांबरोबरच त्यांच्या दोषांचीही चिकित्सा करायला लागेल. पण स्वत:ला सावरकरवादी म्हणवणाऱ्यांनी सावरकरांच्या व्यक्तित्वाविषयी अशी चिकित्सा होऊ दिली नाही. मुळात अशी चिकित्सा होऊ न देणे हेच सावरकरविरोधी आहे. परंतु स्वत:चे पितळ उघडे पडेल, या भितीने स्वत:ला सावरकरवादी म्हणवणाऱ्यांनी शारीरिक हिंसेचा वापर करत अशी चिकित्सा करू पाहणाऱ्यांना कायमच गप्प बसवले आहे. प्र.के. अत्र्यांपासून ते विद्याधर पुंडलिकांपर्यंत अशी अनेक उदाहरणे देता येतील. विद्याधर पुंडलिक हे मराठी साहित्यातील मोठे नाव. त्यांनी ‘सती’ नावाची एक कथा लिहिली, ती सावरकरांच्या व्यक्तिगत आयुष्यावर बेतलेली आहे, अशी बोलवा होती ज्यामुळे सावरकरवादी म्हणवणाऱ्यांनी विद्याधर पुंडलिकांच्या चेहऱ्याला काळं फासलं, शिवाय ह्या कथेपायी अनेकदा कोर्टाचे खेटे त्यांना घालावे लागले ते वेगळेच. आश्चर्य म्हणजे पुंडलिक हे स्वत: व्यक्तिगत आयुष्यात कट्टर सावरकरप्रेमी होते, पण त्यांनी सावरकरवाद्यांसमोर माघार घेतली नाही. त्यांची ती कथा आजही उपलब्ध आहे, त्यांच्या ‘देवचाफ़ा’ या कथासंग्रहात. अशा सावरकरवाद्यांचे आता अंधभक्तांमध्ये रुपांतर होऊन त्यावर मठ्ठपणाची पुटे चढली आहेत. त्यामुळे हा नंबर खांडेकरांचा आहे की परुळेकरांचा आहे ह्याची खात्रीही न करता आपली गुन्हेगारी प्रवृत्ती दाखवणे आणि काल्पनिक सत्तेचा माज दाखवणे हे स्वाभाविकच आहे.

वर उल्लेखिलेल्या विद्याधर पुंडलिंकांच्या ‘सती’ या कथेतील महापुरुषाची पत्नी राधाबाई तिच्या मुलीला म्हणजे विभाला म्हणते, “विभे पूर्वीच्या काळी एखादी बाई सती जात असेल तर मोठमोठ्याने नगारे-ढोल वाजवले जायचे, जेणेकरून तिच्या किंकाळ्या कोणाला ऐकू जाऊ नये म्हणून, तुझ्या वडिलांच्या कीर्तीचे नगारे-ढोल आशेच आहेत ग, अग, इतके मोठे, इतके मोठे कि माझ्या किंकाळ्या माझे हुंदके कोणाला ऐकू गेले नाही आणि जाणारही नाहीत.”

या कथेतील राधाबाईंसारखी गत आताच्या भारतातील बुद्धिवादी आणि चिकित्सक माणसांची अंधभक्त आणि त्यांच्या सर्वोच्च नेत्यासमोर झाली आहे. त्यांच्या किंकाळ्या कुणालाही ऐकू जात नाहीत आणि जाणारही नाही, याची व्यवस्था अंधभक्त आणि स्वत:ला सावरकरवादी म्हणवणाऱ्यांनी केली आहे.

या सावरकर प्रकरणात अखेरचा एक प्रश्न बाकी राहतो. तो म्हणजे मी सावरकरांना वीर मानतो की नाही? जेवढी वर्षं सावरकरांनी अंदमानच्या तुरुंगात आणि रत्नागिरीच्या स्थानबद्धतेत घालवली तेवढी किंवा त्याहून अधिक शिक्षा भोगणारी व्यक्तीच सावरकरांनी त्या काळात ब्रिटिशांकडे जी ‘मर्सी पिटीशन्स’ दाखल केली त्याचे विश्लेषण करू शकते. सावरकरांनी आपल्या ‘मर्सी पिटिशन्स’द्वारे कुणाचाही विश्वासघात केलेला नव्हता. मात्र त्यांच्या उदात्ततेचे जे वलय त्यांच्या भोवती होते, त्या वलयाची आभा ‘मर्सी पिटिशन्स’मुळे कमी झाली, ह्यात शंका नाही! अन्यथा पारतंत्र्यात सावरकरांच्या त्यागाचा उल्लेख भगतसिंगांच्या तोडीचा मानला जायचा. अर्थात, सावरकरांनी ते का केले, ह्याचे उत्तर सावरकरांव्यतिरिक्त कुणीही देऊ शकत नाही. पण आज स्वातंत्र्यात सर्व सुखे उपभोगून केवळ लेखनाचे स्वातंत्र लाभले म्हणून सावरकरांची प्रतिमा मलीन करण्याचा मला तरी अधिकार नाही, असे मी मानतो. कारण त्यांच्या बुटात पाय घालून अंदमानात मी काय केले असते याचे कोणतेही उत्तर माझ्यापाशीही नाही.

आज अंधभक्त स्वतला सावरकरवादी म्हणवून जे काही करत आहेत, ते नि:संशय खलनायकी कृत्य आहे. त्याला सत्तेची साथ असली, तरी सत्याची नाही. जर सावरकर किंवा कुणीही महापुरुष समजून घ्यायचा असेल, तर त्याची कठोर चिकित्सा व्हायलाच हवी!

२०१६ च्या नोटबंदीनंतर या देशात आजतागायत कठोर चिकित्सा बंद झालेली आहे. ती परत सुरू झाली, की मी सावरकरांवरील माझं पूर्ण लेखन सर्व चिकित्सेनिशी प्रसिद्ध करेन.

-राजू परुळेकर

raju.arulekar@gmail.com

१३.०६.२०१९

||जातधर्म आणि ईसी टीव्ही||

||जातधर्म आणि ईसी टीव्ही||
मला आठवतं तेव्हापासून आमच्या घरात जात आणि धर्माबद्दल कुणीच काही बोलल्याचं मला आठवत नाही. माझी आई २००६ मध्ये गेली. ती खूप धार्मिक स्त्री होती.पण तिने किंवा माझ्या वडिलांनी मला आजतागायत स्वजात व स्वधर्म असं काही सांगितलेलं नाही. त्यामुळे बारावीपर्यंत मला माझी ‘लेखी’ जात व धर्म ठाऊक नव्हता! त्यामुळेच मी सर्वच जातीधर्मावर मुक्तपणे टीका करू शकलो. त्यात मला ना कधी अपराधगंड आला ना अस्मितेची वात पेटली!

आमच्या घरात दोन्हीकडच्या आजीआजोबांचा किंवा माझ्या आईवडिलांचा कोणत्याही राजकीय किंवा सामाजिक तत्वज्ञानाशी संबंधच नव्हता. त्यामुळे अमुक एका जातीवर वा धर्मावर टीका करून कुणाचीतरी मनं दुखावतात वैगरे याचा मला पत्ता नव्हता. शिवाय या जातीची किंवा या धर्माची अस्मिता आपल्याला आतून ललकारते आहे अशीही भावना माझ्या मनात रुजू शकली नाही.

पुढे प्रचंड वाचन,जनसंपर्क आणि फिरण्यामुळे माझी अशी (भाषिक वगळता) अस्मिता माझ्यात रुजलीच नाही!
जगात मानवी जाती दोनच-स्त्री आणि पुरुष(नर आणि मादी नव्हे!).

मी शाळेत असताना आम्ही मुलंमुलं रस्त्यावर क्रिकेट खेळायचो. तिथे जे बोललं जायचं तेच परत बोलणे ही माझी फॅशन होती.आमच्या गल्लीत शिवसेनेचं प्रस्थ होतं. बाळासाहेब ठाकरेंची भाषणं सत्यनारायण पूजेलाही मंत्रासारखी लावलेली असत. त्या काळात EC कंपनीचे टीव्ही येत असत. त्याव्यतिरिक्त Crown हीच एक कंपनी होती. आमच्याकडे EC कंपनीचा टीव्ही होता. तो एकदा बिघडला.तो दुरुस्त करायला बाबांचे खान नावाचे अतिशय जवळचे मित्र आलेले होते(ते व त्यांचे कुटुंबीय आजही आमचे जवळचे स्नेही आहेत). मी खाली रस्त्यावर क्रिकेट खेळून आलो. टीव्ही दुरुस्त होताना समोर बसलो. बाबांनी खान काकांची ओळख करून दिली. मी खान ऐकल्यावर रस्त्यावरच्या ‘ठाकरी’ संस्कारानुसार चट्कन बोललो,”हे *डे आहेत!” त्यावेळी बाबांनी संणदिशी माझ्या कानशिलात लगावली आणि खान काकांच्या पाया पडायला लावलं. मला तेव्हा बराच काळ कळलच नाही की माझं काय चुकलं ते? बाबा तेव्हाही समजावून देणारे नव्हते आजही नाहीत. बऱ्याच दिवसांनी माझ्या नेमक्या चुकीचा उलगडा कुमार शिंगे या माझ्या मित्राने करून सांगितला.

मी कॉलेज मध्ये असताना मला एका अस्मिताप्रधान जातीच्या मुलीचं प्रेमपत्र आलं. (त्याचं कारण अर्थातच) मी तिला आधी तसं पत्र पाठवलं हे होतं. माझ्याच चुकीने ते पत्र आईच्या हातात पडलं. तिने ते बाबांना दाखवलं. बाबांनी मला मजबूत भोसडलं. “तू पूर्ण शिकून पायावर उभा रहा नि मग या किंवा कुठच्याही मुलीशी लग्न कर.” हे त्यांचं त्या भोसडपट्टीतलं शेवटचं वाक्य होतं. ते प्रकरण मग ‘लिंक नसलेल्या गोष्टी’सारखं संपलं.

ती मुलगी नंतर राजकारणात गेली. तिची घरची तशी पार्श्वभूमी होती. पण त्याला एक जातीय कोन होता हे आमच्या घरात कोणाला किंवा मलाही तेव्हा महत्वाचा वाटला नव्हता…

आज टीव्हीच्या बाबतीत आपण EC tv च्या खूप पुढे आलोत पण भोवतीचा समाज म्हणून थेट माध्ययुगीन झालोत असं जाणवतं.

त्याकाळात जिला मी आणि जिने मला प्रेमपत्र पाठवलेलं त्या मुलीचं कुणाची तरी जातीय अस्मिता जागवणारं लेखन फेसबूकवर अचानक माझ्या वाचनात आलं नि हे सारं आठवलं.

खरा तो एकची

काणे गुरुजी वर्गात मन लावून गात होते…
“खरा तो एकची धर्म…”
अचानक बाळु गोखले उठला आणि म्हणाला, “गुरुजी, हे गाणं यापुढे वर्गात चालणार नाही!”
काणे गुरुजी हबकले.त्या हबकल्या स्वरात ते म्हणाले, “बाळ,विद्यार्थ्यांनी असं बोलू नये!”

बाळु गोखलेच्या कानाच्या खालची शिर तडतडू लागली. तो बेंचवर चढून उभा राहिला अन बोलला,
“ए काण्या चूप! हे लिबटार्ड,सिक्युलर लोकांचं गाणं आहे!नोकरी प्यारी असेल तर ते गोली मार भेजेमें सुरू कर”

‘९वी ड’ चा वर्ग अचानक भयंकर तंग झाला. अचानक बाळु गोखले समर्थक मुलांनी “गोली मार”, “गोली मार” अशी नारेबाजी सुरू केली. बाकी मुलं आपापल्या बेंचखाली लपली.

काणे गुरुजींनी आपले प्रयत्न सोडले नाहीत…
“बाळु, तू चांगल्या घरचा मुलगा आहेस. आपण कुठून आलोय आणि काय करतोय याची तूझ्या कोमल मनाला टोचणी लागली पाहिजे… मला हे प्रकरण मुख्याध्यापकांपर्यंत न्यायचं नाहीये… सर्वजण गप्प बसा रे…”

मग बाळुनेच सर्व मुलांना गप्प बसण्याची खूण केली.
“काणे गुरुजी, भलत्याच भ्रमात वावरताय तुम्ही…मोठे गुरुजीपण आमच्याच विचारांचे आहेत!” बाळु एकदम विकट हसला. त्याच्या पाठीराख्या मुलांनी डिजिटल बाण काणे गुरुजींच्या दिशेने भिरकावले!

काणे गुरुजी भयंकर खिन्न झाले अन जाम घाबरलेपण…

इतक्यातच वर्गात मुख्याध्यापक
श्री.देव गुरुजींचे आगमन झाले. श्री.देव गुरुजींनी नजरेनेच वर्गातील स्थिती आकलन केली आणि गाऊ लागले,”गोली मार भेजे में…”बाळु गोखले नि त्याच्या समर्थक मुलांनी दप्तरातले कट्टे काढले.हवेत बार काढत त्यांनी श्री.देव यांना संगीत दिले.

बेंचखाली लपलेली मुलं अंग चोरून अजूनच आत गेली.

अशा रीतीने काणे गुरुजींची नोकरी गेली. ते पवन मिश्रा यांच्या गोठ्यात गाईची देखभाल व दुध काढण्याचे काम करतात.

बेंचखाली लपलेल्या मुलांच्या बॉड्या त्यांच्या आईवडिलांकडे न पाठवता डायरेक्ट त्यांच्या गावाला पाठवण्यात आल्या!

अभ्यासक्रम

सकाळ झाली.हैबती उठला. पेट्रोल पिऊन कामाला लागला.
ढवळ्या,पवळ्यानां दोन हजारांच्या नोटा त्याने चरायला घातल्या. मग शेत विकून आलेले डॉलर्स मोजू लागला. तीनशे डॉलर्स हिशेबात कमी पडू लागले. हैबतीने आपली पत्नी सीता हिला हाक मारली. ती चहा घेऊन धावतच आली.

हैबती म्हणाला,”मला चहा नको. आज जर चंगळ म्हणून पेट्रोल प्यायलोय.” मग हैबतीने तीनशे डॉलर्सचा हिशेब सीतेला विचारला. सीता म्हणाली,” तीनशे डॉलर्स मीच वापरले.काल मुलं म्हणाली पेट्रोल प्यायचंय…” हैबतीने एक सुस्कारा सोडला आणि जनावरांना चरायला एटीएम मध्ये न्यायला निघाला. शेजारच्या अन्वरचाचाचा कालच ‘मॉब लिंचिंग’मध्ये वध झाला होता म्हणून रस्त्याने जाताना हैबती त्यांच्या घरात डोकावला तर पोलीस पहाऱ्यात अन्वरचाचाची फॅमिली गायीची स्तोत्रे मोठ्याने गात होती. हैबतीने मोठ्या आवाजात त्या सर्वांचे सांत्वन केले. सुरक्षा रक्षकांनी चमकून हैबतीकडे पाहिले!

इथे अधिक थांबण्यात अर्थ नाही म्हणून हैबती निघाला आणि साधुवाणी प्रवचन केंद्रात येऊन बसला. प्रवचन जहाज बुडण्यापर्यंत येऊन ठेपली होती…
त्या रात्री हैबती पाठयपुस्तकातून व अभ्यासक्रमातून गायब झाला!
बाकी शोध चालू आहे!

राझी

‘राझी’ चित्रपट पाहिला. एकदा बघितला तर नुकसान,फायदा काहीच नाही.न पाहिल्यास अजिबात नुकसान नाही.गाणी बरी आहेत… कारण पुढे तुमचं वय झालं की Nostalgic होण्यासाठी उपयुक्त!

बाकी “वतन के लिए” तर आता बलात्कारही होऊ लागलेत! त्यामुळे वतन वैगरे प्रचार ऐकला की अंगावर सरसरून काटा येतो! देश व सरकारं जितकी अव्यक्त राहातील तेव्हढी चांगली!
चित्रपटात ‘वतन’ वैगरे ओव्हरडोस दिला की प्रेक्षकातले नाग डोलू लागतात…
पण ते यश दिग्दर्शिकेचे नव्हे,तर तो एक मोसमी नि हुकमी आजार आहे ज्याचा मनोजकुमार यांच्यापासून अनेकांनी कल्ला नि गल्ला केलाय!

रहाता राहिली ‘राझी’ चित्रपटाची मूळ सत्यकथा!
अशी गुप्तहेर कथा दिग्दर्शिकेने अंडरप्ले करायला हवी होती. ती बंबाळ केलीय! त्यामुळे झालं काय की चित्रपटातल्या प्रत्येक पात्राविषयी प्रेक्षकाला सहानभूती दाटून येते! उरलेल्या सहानुभूतीचा पान्हा दोन्ही वतनवर उपडा होतो!
ये तेरा मेरा सबका वतन वतन वतन! सिनेमा खल्लास!

खरी गुप्तहेर कथा अशी होते का?
यात गुप्तहेराला काय वाव आहे?
आलिया भट ‘वतन’ साठी चोरून चरख्यावर सुत कातत असती तरी हा सिनेमा बनालाच असता की!
गुप्तहेराचा exclusive पणा येण्याची ट्रीटमेंटच ‘राझी’ सिनेमाला नसल्याने ‘राझी’ सिनेमा चक्क एका सुनेचा,जावयाचा असल्याचे थिएटर बाहेर पडेपर्यंत लक्षात राहाते.

मग थिएटरचा अंधार संपतो नि बाहेरच्या भगभगीत प्रकाशात जग आपल्यावर येते!

डायना

लिंक नसलेल्या गोष्टी 4
————————————

ज्या काळात समाजमाध्यमे नव्हती, मोबाईल फोन नव्हते, तुरळक लँड लाईन फोन होते..

मुलं-मुली तेव्हाही प्रेमात पडत असत…
मी शाळेत असताना असाच एक प्रसंग। घडला…

एक मुलगी वर्गात माझ्याकडे सतत वळून बघत असे. अर्थात तेव्हाही मी “रोखठोक” किंवा “बेधडक” नसल्याने मला शेवटच्या बेंचवर बसवले जात असे! त्यामुळे हुशार मुलांना माझ्याकडे मागे वळून बघावे लागे!

८वी ते १०वी ती माझ्याकडे सतत बघण्याची तपस्या करत राहिली. ती वर्गात हुशार होती. तिच्याबद्दल मला काहीतरी वाटत राही पण त्याचं नाव, विशेषण वा शब्द मला माहीत नव्हता. अशीच वर्षे गेली….

शेवटी १० वीत सेंड ऑफ झाला तेव्हा तिने मला एक गुलाबाचं फुल नि पेढा दिला.. थोडी थांबली नि मी गप्प बघून अखेर निघून गेली….पुढे आमचे मार्ग बदलले… नंतर मला बराच काळ कुठे ती दिसलीच नाही…

मग मी ही कॉमर्स कॉलेजमध्ये गेलो नि

ती जे. जे. स्कूल ऑफ आर्टमध्ये गेली…

मला ती कुठे गेली हे तेव्हा माहीत नव्हतं… अनेक वर्ष मी हे पार विसरूनही गेलो होतो….

माणसाच्या आयुष्यात काही विलक्षण दिवस येतात तसा एक दिवस नंतर माझ्या आयुष्यात आला. तो आला नसता तर मी हे सारं लिहु शकलो नसतो.

मास्टर्स कॉलेजमध्ये असतानाच मी आकाशवाणीत पार्ट टाईम RJ म्हणून हिंदी नि मराठी विभागात काम करायचो…
(पैसे पुरत नसत!!)

माझी त्या काळची एकच ऐय्याशी असायची ती म्हणजे ठाणे ते चर्चगेट मी रेल्वेच्या प्रथम वर्गाचा पास काढायचो.
या एका सवयीने हे पुढचं सारं महाभारत घडलं.
एकदा मी संध्याकाळी आकाशवाणीतून बाहेर पडून तेव्हाच्या व्ही.टी. स्टेशनवर आलो. ठाण्याला रहायचो. कल्याण फास्ट लोकल पकडली. काहीतरी सुट्टी असल्याने गर्दी उभं नीट राहता येईल एव्हढी होती. माझा डबा लेडीज डब्याला अर्धा असलेला होता.मी जिथे उभा होतो तिथे उभं राहायला अनेक आंबटशौकीन पुरुष धडपडायचे. कारण त्या डब्याच्या काठाला टेकून उभं राहिलं की बाजूचा अर्धा लेडीज डब्बा ‘रेंज’ मध्ये यायचा. मी तिथेच उभा राहिलो होतो. पुस्तक वाचायची सवय… म्हणून बॅगेतून पुस्तक काढणार इतक्यात समोरच्या लेडीज डब्याकडे नजर गेली आणि… एक थंडगार शिरशिरी अपादमस्तक शरीरात वळवळत गेली. माझ्या थेट समोर लेडीज डब्यात शाळेतली ३वर्षे माझ्याकडे रोखून पाहणारी ती मुलगी बसलेली होती. अत्यंत भेदक नजर लावून ती पुन्हा माझ्याकडे रोखून पहात होती. मी बघतच राहिलो. तिने बॉयकट केलेला होता नि मी जराही अतिशयोक्ती करत नाही. ती जवळपास लेडी डायनासारखी दिसत होती.(सुंदर तर ती होतीच!) थोडा वेळ असाच गेला.मी वाचण्याचं नाटक करूनही तिच्यावरची नजर हटवू शकलो नाही!थोड्या वेळाने तिने तिच्या पर्समधून एक कागद काढला,त्यावर तिने काही लिहिलं. ती जागेवरून उठली. दोन डब्यात असलेल्या चौकोनी खिडकीत आली. तो कागद “अनेक स्त्री- पुरुषांच्या साक्षीने माझ्या हातात दिला!” मी डबा दुभंगल्यासारखा नजरा झेलत तो कागद माझ्या हातात घेतला….

त्यावर लिहिलं होतं-“जरा बोलायचं आहे मला…घाटकोपरला please उतर.”

नंतर घाटकोपरही आलं. मी उतरलो ह्याची खात्री करून ती उतरली….
काही काळ काही बोलली नाही. त्याही काळात मला मुलींशी धड हिंमतीने बोलता येत नसे….
मी बोलेन ही आशा सोडून मग तिनेच बोलायला सुरुवात केली. पहिल्या वाक्यापासून नीट आठवतंय आजही…!ती बोलली
” मी तुला गुलाबाचं फुल दिलं तेव्हा तरी तू माझ्या भावना, माझं प्रेम समजशील असं वाटलं. पण तू कायम बंद पुस्तकासारखा. मी काय समजायचं? अर्थात जे समजून घ्यायचं ते घेतलं मी! तरीही तू इथे घाटकोपरला का उतरलास? मी सांगितलं म्हणूनच ना? मग इतकी वर्ष मी सांगितलं ते पोचलं नाही का रे तुझ्यापर्यंत?”

मी मध्ये बोललो, “तसं नाही ग, पण माझंच मला कळत नाही आयुष्य कुठे जातंय ते…”

तिने स्वतःच्या ओठावर बोट ठेवून मला गप्प रहा अशी खूण केली…

“मी जे. जे. मधून अप्लाइड आर्ट्स करून एका Ad agency त नोकरी करते. मी ८वी पासून आजपर्यंत तुला विसरले नाहीच. पण मी खोटंही बोलणार नाही. तुझ्यासारख्या बोलणाऱ्या, दिसण्याऱ्या किंवा भासणाऱ्या एकाशी (थांबून) नाव ऐकायचं असेल तर ते ही सांगते. **** **!
त्याच्या मी प्रेमात पडण्याचा प्रयत्न केला. तो खूप खरा होता. मीच तुझ्या खुळाने खोटी वरवर वागत राहीले. तो संवेदनशील होता. त्याला हे कळत होतं….
एक दिवस तो गेला…! का कुणास ठाऊक एक जड ओझं माझ्या मनावर ठेवून त्याने झोपेच्या नको तितक्या गोळ्या घेतल्या..!(तिचे डोळे पाण्याने भरून आलेले)”
ती थोडी थांबली. ती संधी घेऊन मी विचारलं
“मग मी काय करू? I am helpless.”
तिने शांतपणे डोळे पुसले. म्हणाली. “पुढची कल्याण ट्रेन पकडूया. तू ठाण्याला उतरशील. मी डोंबिवलीला.
(तेव्हा मी ठाण्याला राहायचो. ती डोंबिवलीला) तू जर माझ्यासोबत डोंबिवलीपर्यंत आलास तर माझी तपस्या खरी होती असं मी मानेन. तुझी दुःखं मग माझी असतील. पण माझी दुःख मी तुला कधीच देणार नाही. हे शेवटचं. तू ठरव!डोंबिवलीला उतरलास की उरलेलं बोलू”

माझ्या घशाला कोरड पडली. तळहात घामाने भिजले. खिशातल्या साडेसात रुपयांची नि आईबाबांच्या चेहऱ्याची जाणीव माझा आत्मा भेदत गेली. पुढची कल्याण ट्रेन आली. ती परत लेडीज डब्यामध्ये चढली. मी पुरुषांच्या डब्यात. युगानुयुगे गेली नि अचानक ठाणे स्टेशन आलं. या गाडीत गर्दी फार होती. तिला मी किंवा मला ती दिसणं शक्यच नव्हतं. मी द्विधा मनस्थितीत त्या दिवशी जीवाच्या कराराने ठाण्यालाच उतरलो…!

मला प्लॅटफॉर्मवर तिने पाहिलं की नाही हे ठाऊक नाही.

त्यानंतर तिला मी कधीच बघितलं नाही.

आश्चर्य म्हणजे कोणत्याही समाज माध्यमावर तिची कोणतीही खूण आज नाहीये…

आहे ती माझ्या मनात एक खूण, एक सल, एक लेडी डायनासारखा चेहरा नि एक सुकलेलं दुःख!

©राजू परुळेकर

प्रिया…

• ​प्रिया तेंडुलकर©                **********
  माझ्या आयुष्यात मी जगू नये अश्यासाठी लाख कारणं होती त्या काळात मी जगावं यासाठी एक कारण भिंतीसारखं उभं राहिलं ते होतं – प्रिया तेंडुलकर…तिच्यावर मी स्वतंत्र लिहिलय नि लिहितोय त्यात ते आलंय नि येईलही…त्यातलाच एक प्रसंग…प्रियाच्या शो साठी मी रिसर्च करायचो…तेव्हा मी ठाण्याला रहायचो नि प्रिया पवईला.

  तिच्या पवईच्या घरी एकदा मी काही पुस्तकं घेऊन तिच्याशी चर्चा करत होतो. अचानक प्रिया म्हणाली, “आज तुला पर्टीला यायचय…आता संध्याकाळी घरी जायचं नाही. आपण पार्टीला जाऊ.”

  स्टार tv ची पार्टी होती. माझ्या पोटात गोळा… कारण मला फिल्मी पार्टया उदास वाटतात. त्यात एकतर माझे कपडे इस्त्रीचे नव्हते. पायात चप्पल.बुट नव्हते! एकता कपूर प्रियाची खास मैत्रीण. ती मला irritate करायची. (आजही करतेच!) अशी असंख्य कारणं पार्टीला न जाण्यासाठी होती….

  पण प्रियाने एक एकलं नाही…

  मला त्या पार्टीला नेलंच…

  जाताना गाडीत माझी शिकवण घेतली…

  प्रिया अतिशय हेवा वाटावा अशी विमानासारखी गाडी चालवत असे…

  प्रिया म्हणाली,” अरे या पार्टया हा पण लेखकाचा कच्चा माल असतो… तुझं ढीलं मन, तुझा शर्ट, तुझी चप्पल तू शिरताना सगळे बघतिल, त्यावेळी मी तुझी ढाल आहे ना! नंतर सर्वांना जशी रात्र नि दारू चढत जाईल तेव्हा फक्त यश,उन्माद,पैसे,दारू, ईगो यामुळे  तरंगती खोटी शरीरं तुला दिसतील… ती बघायला शिक…

  …आणि सगळंच बाबांचं (तेंडुलकरांचे) ऐकू नको नि शोलेतल्या जगदीपसारखं त्याना रिपोर्ट करु नकोस…!”
  त्या पार्टीत गेल्या गेल्या प्रियाचं ग्लैमर तिने माझी ओळख करण्यावर ओतलं…

  ती पार्टी पहाटेपर्यंत चालली…

  प्रियाने शब्द दिल्याप्रमाणे सर्व वेळ पार्टित मला एकट्याला सोडलं नाही….

  पार्टी पुढे तिने सांगितलं होतं तशीच पुढेप जात राहीली… मी सुद्धा माणसं पहायला सरावलो… 

  प्रियाने नंतर तर मला सुधारण्याची मक्तेदारी घेतली….

  माझ्यासाठी अनेकदा स्वतःच्या संतापाला आवर घातला…
  तिची शेवटची (ठरलेली) मुलाखत मीच घ्यावी असा तिने आग्रह केला. तिला मुलुंडमध्ये सु.ल. गद्रे पुरस्कार मिळाला ते निमित्त होतं… (तेव्हा मी मुलाखतकार नव्हतो!) ती आजाराने कृश झाली होती… ती एक कादंबरी लिहितेय त्यावर मी कादंबरीचा विषय विचारला… ती म्हणाली,”पुरुष”!

  तिची कादंबरी पूर्ण झालीच नाही….
  मी सुद्धा मग पूर्ण सुधारलोच नाही…
  प्रिया गेली त्या रात्री बाबांना (तेंडुलकर) मी शोलेतल्या जगदीपसारखे खास किस्से सांगून स्वतःला रडवत राहिलो…

  बाबांनी (तेंडुलकर) एकदाच डबडबलेले डोळे  वेगाने पुसले.

  हाच दिवस नि हिच वेळ होती ती!
  शेवटी बाबा(तेंडुलकर) म्हणाले “हे सारं मी नसताना पुस्तकात सारं सारं एकदाच लिहुन काढ…”!

  लिहितोय मी….

३

#लिंकनसलेल्यागोष्टी ३ ©

**********

नववीत असताना मी एका मुलीच्या प्रेमात पडलो. ती प्रचंड बुद्धिमान होती. निदान तेव्हा मला असं वाटायचं…

तिचे घरचे फार टापटीप ब्राह्मण…

मी पूर्ण गबाळा स्वतःचाच हरवलेला पत्ता शोधत असल्यासारखा…

आयुष्यभर दोन गुण माझ्यात कायम होते.
१- धैर्य! २-आत्मविश्वास!
मी मोठ्या धैर्याने तिला एकदा टीचर रूम बाहेर गाठलं नि गडबडून प्रश्न केला, (प्रश्न नीट वाचा!) 

” माझ्यावर तुझं प्रेम आहे, तुझं माझ्यावर आहे का?”

प्रश्न ऐकून ती फिसकन हसली नि म्हणाली, “आधी मराठी लिहायला नि वाचायला शिक. मोठा हो. मग भेट. (मी तेव्हा शाळेचा यूनिफॉर्म हाफ चड्डीत होतो.) आत (टीचर रूम)तक्रार करु का?

तोवर माझा घसा कोरडा पडला होता! माझ्या प्रश्नातली चुक नि तिचा दम याने मी पार हललो होतो!

“नको नको” एव्हढच बोलून मी शाळेतल्या “पिण्याच्या पाण्याच्या नळावर” तडक गेलो…. गटागट तडस लागेस्तोवर पाणी प्यायलो…
ती दहावीत होती.तिच्या वर्गातल्या निळसर डोळ्यांच्या वर्गात पहिल्या येणाऱ्या एका चित्पावन मुलाशी (ती सुद्धा चित्पावन,वर्गात दुसरा नंबर!) तिचं ‘लव’ चालू होतं अशी माझ्या बाजूला मागच्या बेंचवर बसणाऱ्या राजकुमार नावाच्या मुलाने मला खबर दिली….

त्या रात्री मी खुप रडलो…आईबाबाना कळु न देता कारण त्यांनी उगाच अभद्र रडतो म्हणुन अजुन ठोकलं असतं! 

आपलं आयुष्य एक खोल विवर आहे त्यातून आपण कधीच बाहेर येणार नाही असं तेव्हा वाटत असे… असं पुन्हा पुन्हा अजुनही वाटतं….
दिवाळीच्या सुट्टीनंतरच्या एके दिवशी शाळेच्या मुख्य गेटवर साठयेबाई उभ्या होत्या…मला नेहमीप्रमाणे त्या कचऱ्यावर काढणार… आधीच नसलेली आपली इज्जत जाणार असं वाटलं…
तसं काही झालं नाही. बाई खेकसल्या,” अहो वेंधळे परुळेकर फळा वाचा आधी, मग आत जा!”

मी झोपेच्या तन्द्रितून बाहेर येऊन फळा वाचला… भयंकर अपराधी वाटलं!

तिथे लिहिलेला मजकूर होता,

त्या निळसर डोळ्याच्या,पाहिल्या येणाऱ्या हुशार मुलाचा आदल्या दिवशी त्यांच्याच बागेतल्या विहरीत पोहताना सूर मारताना डोकं दगडावर आपटुन मृत्यु झाला होता…त्या निमित्ताने शाळा एक दिवस बंद ठेवण्यात आली होती…
मी जडशीळ मनाने घरी आलो. ती दुसरी येणारी मुलगी आता दिसली तरी अपराधगंड देऊ लागली…अखेर तिची शाळा संपली… माझ्या मनात तिच्यापेक्षा तो निळसर डोळ्याचा मुलगाच पुढे कित्येक वर्ष अडकून राहिला….
काही वर्षापूर्वी मी शिकागोला जाताना अचानक एक ओळखीची वाटणारा चेहरा मला ‘ओ हारे’ विमानतळावर भेटला… ती तीच वर्गात दुसरी येणारी मुलगी होती! साक्षात माझ्या समोर येऊन ती उभी ठाकली.”ओळखलस?” तिने विचारलं…

मी फक्त होकरार्थी मान हलवली. “कॉफी पिऊ या का?” तिने विचारलं… वास्तविक बाहेर थंडी होती नि मी बुक केलेली बस यायला एक तास होता. तरीही,”नाही,नको,लेट होईल.” म्हणुन मी एयरपोर्ट बाहेर येऊन उभा राहिलो…

ती ही बाहेर आली… तिचीही बस असावी… माझ्यापाशी येऊन ती उभी राहिली. मी ऑकवर्ड!

“परुळेकर, सॉरी रे, माझी चुक झाली तेव्हा” तिच्या वाक्यावर मी कसानुसा हसलो… एक तास अस्वस्थ अवस्थेत गेला… ती तिथुन हलली नाही…कारण तीचीही तीच बस होती….३ तासांचा प्रवास मी अतिशय थकलेल्या अवस्थेत अवघडून काढला… ती मागेच बसलेली. शेवटी स्टॉप आला..मी लगबगीने रांगेत पुढे गेलो… उतरलो…ती परत पुढ्यात. म्हणाली,” तुला एक सांगते, परत भेटला नाहीस तर… तुझ्यात patience आणि perseverance नव्हता लहानपणी… नाहीतर …” इतकच बोलून तिने आपलं business card मला दिलं…. तीने पुढे टॅक्सी पकडली. मी समोरच असलेल्या माझ्या हॉटेलकडे वळलो….

तिचं Business card  काही दिवस माझ्याकडे होतं… ते पाहिलं की मला तो पाहिला येणारा तिच्या वर्गातला निळसर डोळ्यांचा मुलगा आठवत राही…
मग एके दिवशी ते कार्ड माझ्या कामवालीकडून घर साफ करताना कचऱ्यात गेलं….

शेवटी काहीच शाश्वत नि खरं नसतं…!

२

#लिंकनसलेल्यागोष्टी २

         ********************

ज्या मुलीने मला चिट्ठी पाठवल्याबरोबर ‘हो’ म्हटले( मी ज्युनियर कॉलेज)ती भयानक सुंदर होती…प्रथम माझा स्वतःवर विश्वास नव्हता बसला!देह हलका झाल्यासारखे वाटले!जवळपास सर्व कॉलेजच तिच्या मागे होते…

 तिने ‘हो’ म्हटल्यावर पहिल्यांदा मी प्रत्यक्ष भेटण्याची जागा,वेळ नि तारीख तिच्या एकुलत्या एक मैत्रिणीकडून बाहेर फुटली…

प्रत्यक्ष भेटीच्या वेळी ती समोरून दिसतेच आहे इतक्या अंतरावर असताना अचानक भेदरुन लगबगीने हलली नि दिसेनाशी झाली! मी पार गोंधळलो…

अचानक माझ्या मागे माझा बाप शोभेल असा पुरुष अवतीर्ण झाला… अख्ख्या कॉलेजचा (कॉलेज न शिकणारा) तेव्हाचा “भाई” होता तो! (गावठी कट्टयासहित) थंडपणे मला म्हणाला,” सात वर्षं मी तिच्यावर एकतर्फी प्रेम केलय…तुला इथेच संपवावं असं वाटतंय….पण तिच्या सुखात माझं सुख! मात्र तू तिला सोडलस तर ६ दाणे तुझ्या डोक्यात घालेन” मग मला मिठी मारून  रडला तो…

माझ्यासमोर तो अफजलखान वाटत होता असेल…

मी खुप हादरलो असलेल्या अवस्थेत तो निघून गेला….

दुसऱ्या दिवशी त्या सुंदर मुलीने मला ‘नाही’ सांगितले! मी भावनिक आडवा…

खुप नंतर मी वेगळ्या मुलीमुळे सावरलो…
ती सुंदर मुलगी मात्र खरच सुंदर होती…

परत मला जेव्हा ती दिसे तेव्हा ती तोंड फिरवत असे… वर्षाने माझे गाव नि कॉलेजच बदलले!
तो सात वर्षें प्रेम करणारा पुढे अमर नाईक टोळीत गेला नि मी एक fellowship मिळवून फिरतीवर असताना एके दिवशी सकाळी वर्तमानपत्रात त्याचा पोलिसांनी एनकाउंटर केल्याची बातमी वाचली…
नंतर दोघांनाही मी कधीच पाहिले नाही!

१

#लिंकनसलेल्यागोष्टी १

*******************

(जबाबदार सुत्रानुसार) शाळा(१०वी पासुन!)कॉलेजमध्ये असताना  मुली मला खाजगीत “छावा” म्हणत असत!
पण चिठ्या पाठवल्या तर ‘हो’ म्हणत नसत!
मग मी “जबाबदार सुत्रा”कडे दुर्लक्ष करून चिठ्या पाठवणं बंद केलं!
असो…